Αναπάντεχα στολίδια των δασών, καταφύγια των ξωτικών…

Γυρνώντας πίσω το χρόνο, πενήντα χρόνια θα’ ναι θαρρώ, στην αυλή, πίσω από το σπίτι στη Δημητσάνα υπήρχε μια μεγάλη καρυδιά. Στις ρίζες που ξεπρόβαλαν πάνω από το χώμα ξεφύτρωναν ζευγάρια από μανιτάρια. Εμείς θέλαμε να τα κόβουμε μα ο παππούς ο Αριστείδης φώναζε. Έλεγε πως εκεί κατοικούν πλάσματα μαγικά και αόρατα που λίγες φορές ανθρώπινο μάτι κατάφερε να δει. Κι εμείς, δίχως να μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, ακούγαμε τη φωνή του παππού και αρκούμασταν στο να ζούμε το μυστήριο και τις φανταστικές μας σκέψεις. Συχνά περνούσαμε ώρες κρυμμένοι στην αυλή να περιμένουμε μήπως και εμφανιστεί κάποιος από τους μαγικούς κατοίκους των μανιταριών. Μάταια όμως. Τα χρόνια πέρασαν, οι καιροί άλλαξαν και η μεγάλη καρυδιά ξεράθηκε. Μαζί της έφυγαν και εκείνα τα μαγικά μανιταράκια…

Σήμερα πια, με τις γλυκιές αναμνήσεις και την αγάπη για τον τόπο αυτό ως κινητήρια δύναμη και έμπνευση, δύο πανέμορφοι «αμανίτες» ανοίγουν την πόρτα τους και πάλι σε όσους έχει απομείνει φαντασία και ρομαντισμός. Για όσους οι ιστορίες του παππού δεν ξεθώριασαν…

Λίγα λόγια για την ιστορία του κτιρίου

Η ανέγερση του ξενώνα ξεκίνησε το 2007 ενώ η λειτουργία του τον Απρίλη του 2009. Αρχικά, στον ίδιο χώρο βρισκόταν το πατρικό της γιαγιάς. Ένα σπίτι ηλικίας τουλάχιστον 150 χρόνων, ταλαιπωρημένο από τη φύση και το χρόνο ακατάλληλο για διαμονή. Τα προβλήματα στατικότητας ήταν πολλά κι έτσι έπρεπε να κατεδαφιστεί. Το νέο κτίριο σχεδιάστηκε και ξανασχεδιάστηκε αρκετές φορές ώστε να υπάρχει συνέπεια με τους κανόνες τριών αρχαιολογικών υπηρεσιών. Η ιστορία αλλά και η ιδιαίτερη αρχιτεκτονική του χωριού έγιναν λόγοι ώστε να χαρακτηριστεί παραδοσιακός οικισμός. Πλέον όλοι οι ξενώνες και τα ξενοδοχεία για διαμονή στη Δημητσάνα, όπως και όλα τα νέα κτίσματα ακολουθούν αυτούς τους κανόνες. Κανόνες και γραμμές που θα διαφυλάττουν την ιστορία και την ομορφιά του τόπου αυτού για τις ερχόμενες γενιές.